Ένα μετάλλιο , μια πρώτη θέση, ένα κύπελο στο στίβο είναι η μεγαλύτερη ικανοποίηση για τον αθλητή. Στις πόλεις της επαρχίας και σε πολλά νησιά όπως η Αίγινα που τα στάδια δεν πληρούν τις προυποθέσεις για προπόνηση , ο δρόμος του αθλητή για να φτάσει στον αγώνα είναι πραγματικά ένας άθλος.
Μπαίνοντας στο Δημοτικό στάδιο Αίγινας ως αθλητής του στίβου ξεκινάς με το πιο βασικό πρόβλημα. Δεν υπάρχει χώρος φύλαξης του σακιδίου σου, παππούτσια , χρονόμετρα , ρούχα, όλα στο χώμα. Ξεκινάς να προπονηθείς και την ώρα που βρίσκεσαι να δίνεις το 100% των δυνατοτήτων σου για να πιάσεις χρόνο, στα πόδια σου βρίσκεται μια αδέσποτη μπάλα, ένα πιτσιρίκι που παίζει κυνηγητό, ένα ποδήλατο που κάνει βόλτες, ένα σκυλάκι που κάνει την ανάγκη του, μια τεράστια λακούβα και ότι άλλο που μπορεί να υπάρξει σε ένα ανοιχτό και αφύλαχτο γήπεδο που έχει μετατραπεί απο αθλητικό χώρο σε πάρκο.
Η έλλειψη ταρτάν στο στάδιο είναι η αιτία για τους τραυματισμούς των παιδιών που συχνά λίγες μέρες πριν τους αγώνες μένουν εκτός. Ένα στραβοπάτημα στο χώμα και μπορεί να σου κοστίσει αρκετά ράμματα , μια λακούβα με νερό μέσα στη βροχή που προπονούνται τα παιδιά είναι ικανή να τους κάνει ζημιά για μήνες.
Τα μετάλλια στο στίβο έρχονται με πολύ κόπο από τα παιδιά της Αίγινας. Δεν είναι προνομιούχα δεν εχουν χορηγούς, δεν εχουν κλειστό χώρο εκγύμνασης και το κυριότερο δεν έχουν ταρτάν με αποτέλεσμα να μην μπορούν να πάρουν μέρος σε πολλά αθλήματα που απαιτούν ακριβείς μετρήσεις στο γήπεδο. Ο Δρόμος ενός αθλητή που ονειρεύεται τον πρωταθλητισμό είναι ακόμη στρωμένος με πέτρες και αυτό το γνωρίζουν μόνο όσοι έχουν κάνει πρωταθλητισμο! Καλό θα ήταν λοιπόν να αποκτήσουμε ένα φιλικό προς τους αθλητές στάδιο και να επιτρέψουμε στα παιδιά να ονειρεύονται την άνοδο τους στο βάθρο της ζωης. Ο καλός αθλητής ….. είναι ο καλύτερος άνθρωπος!
Η όμαδα κλασικού αθλητισμού της Αίγινας (Όμιλος Αθλοπαιδιών Κούρος Αίγινας) ιδρύθηκε το 2004 από εμένα λόγω της μεγάλης αγάπης μου για το στίβο. Ξεκινώντας με 50 παιδιά τη σεζόν και συνεχίζοντας με τον προπονητή Βασίλη Ζαμπέλη έχει φτάσει στο σημείο να γυμνάζονται στο φυτώριο 80 παιδιά και στην αγωνιστική ομάδα 40 παιδιά.
Αν δεν είναι άθλος αυτό ,τι είναι; Το δύσκολο δεν είναι να ιδρύσεις ένα σύλλογο αλλά το πως θα τον διατηρήσεις και που θα τον φτάσεις. Σαν Πρόεδρος του Συλλόγου τα τελευταία χρόνια θέλω να ευχαριστήσω όλους αυτούς τους ανθρώπους που στήριξαν τις ενέργειες να μπεί ταρτάν.
Δε χρειάζεται να πω ονόματα, όσοι αγαπούν τον αθλητισμό γνωρίζουν πολύ καλά…Τα πολλά λόγια δε σε αφήνουν να προχωρήσεις μπροστά, και πιστέψτε με εμείς προχωράμε μπροστά!
Δυο όνειρα που είχα πραγματοποιούνται : να γεμίσει το γήπεδο παιδιά και το δεύτερο να γυμνάζονται πάνω σε ταρτάν!
Φωτεινή Μπήτρου