από τη συμμετοχή μου στα 5 km στο 31ο Κλασικό Μαραθώνιο της Αθήνας (2013)
Αλλοι θέλουν να τα τρέξουν απλά επειδή μπορούν κι άλλοι κατορθώνουν να τα τρέξουν επειδή πραγματικά το θέλουν. Τερματίζουν κατάκοποι, πολλοί έχοντας ξεπεράσει αρκετά χιλιόμετρα πιο πριν τα προσωπικά τους όρια, άλλος κρατώντας αγκαλιά ή σπρώχνοντας το καρότσι με το μωρό του, άλλος παρέα με τα παιδιά του που περίμεναν στην τελευταία στροφή να τρέξουν μαζί με τον ήρωά τους τα τελευταία μέτρα, άλλος χαιρετώντας την οικογένειά του που ήρθε από τη Νορβηγία με μία τεράστια φωτό του ανάπηρου παιδιού του, άλλος έχοντας τρέξει όλη τη διαδρομή ντυμένος batman (προσοχή στα στοιχήματα!), γελάνε, κλαίνε, πεισμώνουν και στη θέα του κόσμου που φωνάζει «Μπράβο! Λίγο ακόμα! Πάμε δυνατά!» πολλοί συγκινούνται και κάνουν όπως αντέχουν και μπορούν χειρονομίες και νοήματα για «ευχαριστώ».
Κάποιοι ίσως σκεφτούν «και τι έγινε; Ο καθένας κάνει ό,τι τον ευχαριστεί. Το τρέξιμο δεν είναι για μένα». Προφανώς έτσι είναι, αλλά θυμήθηκα σήμερα κάτι που μας έλεγε πολύ συχνά η μητέρα μου όσο ζούσε, ότι «ο άνθρωπος ζει, ανθίζει και δρα, μόνο όταν εμπνέεται» (νομίζω το είχε πρωτοπεί η Άννα Γουλανδρή-Χορν).
Στις 10/11/2013 στην πόλη της Αθήνας κυκλοφορούσε έμπνευση άφθονη με σάρκα και οστά, κι όσοι τη «ρουφήξαμε» ήμασταν πάρα πολύ τυχεροί.
Μια υπέροχη μέρα με περίμενε στη διαδρομή των 5 χιλιομέτρων. 8.000 πολύχρωμα μπλουζάκια ξεχύθηκαν στους δρόμους της Αθήνας, γεμάτο φωνές και χαμόγελα. Η εκκίνηση δόθηκε ακριβώς στις 8 το πρωί. Με την εκκίνηση πολύχρωμα μπαλόνια ξεχύθηκαν στον ουρανό και με χειροκροτήματα ξεκινήσαμε αυτή την όμορφη διαδρομή.Η αλήθεια είναι από τότε που σταμάτησα των πρωταθλητισμό δεν είχα τη διάθεση να τρέχω χωρίς να έχω ένα σκοπό. Σήμερα έτρεξα για τον όμιλο Αγκαλιάζω κατά του καρκίνου και το αφιέρωσα στη μητέρα μου.
Συγχαρητήρια σε όλους τους φίλους μου και τα παιδιά τους που έτρεξαν σήμερα, είχα τη χαρά να γνωρίζω και κάποιους από τους ήρωες των 42 χιλιομέτρων που χαίρουν από σήμερα του θαυμασμού μου, και του χρόνου, πρώτα ο Θεός, ελάτε κι άλλοι να κάνουμε ακόμα περισσότερες κερκίδες, να εμπνεόμαστε, να ξεπερνάμε εαυτούς και να κάνουμε όμορφα πράγματα.
Ας διαβάσουμε μερικές εμπειρίες αθλητών που άφησαν εποχή και καθε φορά που τις διαβάζω ανατριχιάζω…
Φρανκ Σόρτερ, χρυσός Ολυμπιονίκης μαραθωνίου (1972)
“Πρέπει να ξεχάσεις τον τελευταίο σου μαραθώνιο πριν δοκιμάσεις τον επόμενο. Το μυαλό σου δεν μπορεί να γνωρίζει τι έρχεται”.
Ρομπ ντε Καστέλα, παγκόσμιος πρωταθλητής μαραθωνίου (1983)
“Αν αισθανθείς άσχημα στα 10 μίλια, είναι πρόβλημα. Αν αισθανθείς άσχημα στα 20 μίλια, είναι φυσιολογικό. Αν δεν αισθανθείς άσχημα στα 26 μίλια, είναι αφύσικο”.
Εμίλ Ζάτοπεκ, τετράκις χρυσός Ολυμπιονίκης δρόμων αντοχής
“Αν θέλεις να κερδίσεις κάτι, τρέξε 100 μέτρα. Αν θέλεις να αποκτήσεις εμπειρία από κάτι, τρέξε μαραθώνιο”
Μπιλ Ρότζερς, τετράκις νικητής του Μαραθωνίου της Βοστώνης και της Νέας Υόρκης
“Ο μαραθώνιος μπορεί να σε ταπεινώσει”.
“Οποιοσδήποτε μπορεί να γίνει δρομέας. Υπάρχουμε για να κινούμαστε. Υπάρχουμε για να τρέχουμε. Είναι το πιο εύκολο άθλημα”.
“Η γραμμή εκκίνησης στο Μαραθώνιο της Νέας Υόρκης μοιάζει με μία τεράστια ωρολογιακή βόμβα που είναι έτοιμη να εκραγεί. Είναι η πιο θεαματική εκκίνηση στον αθλητισμό”.
Τζον Χανκ, συγγραφέας
“Έχω μάθει ότι το να τελειώνεις ένα μαραθώνιο δεν είναι απλά μία αθλητική επιτυχία. Είναι μία απόδειξη ότι τίποτα δεν είναι αδύνατο”.
Χαλ Χίγκντον, προπονητής
“Η διαφορά μεταξύ του μιλιού και του μαραθωνίου είναι η διαφορά μεταξύ του να κάψεις τα δάχτυλά σου με ένα σπίρτο και του να ψήνεσαι σιγά-σιγά σε καυτά κάρβουνα”.
Μάικ Φανέλι, προπονητής
“Λέω στους δρομείς μας να χωρίζουν τον αγώνα σε τρία μέρη. Στο πρώτο μέρος να τρέχουν με το μυαλό τους, στο δεύτερο μέρος να τρέχουν με την προσωπικότητά τους και στο τελευταίο μέρος να τρέχουν με την καρδιά τους”.
Μπάρι Μάγκι, χάλκινος Ολυμπιονίκης μαραθωνίου (1960)
“Οποιοσδήποτε μπορεί να τρέξει 20 μίλια. Τα επόμενα έξι είναι που μετράνε”.
Τζον Κέλι, νικητής του Μαραθωνίου της Βοστώνης (1952)
“Το να τρέχεις σε μαραθώνιο είναι απλά άλλη μία μορφή παράνοιας”.
Κάθριν Σβίτσερ, νικήτρια του Μαραθωνίου της Νέας Υόρκης (1974)
“Αν έχεις χάσει την πίστη σου για το ανθρώπινο είδος, πήγαινε να παρακολουθήσεις ένα μαραθώνιο”.
Κιγιόσι Νακαμούρα, δρομέας αντοχής
“Ο μαραθώνιος είναι τέχνη. Ο μαραθωνοδρόμος είναι καλλιτέχνης”.
Σκοτ Ντάγκλας, συγγραφέας
“Στο πρώτο μισό του αγώνα, μην είσαι ηλίθιος. Στο δεύτερο μισό, μην είσαι δειλός”.
Τζεφ Γκάλογουεϊ, μαραθωνοδρόμος
“Το να τερματίσεις, θα σου αφήσει ένα συναίσθημα σαν να είσαι πρωταθλητής και θα αλλάξει θετικά τη ζωή σου”.
Ντικ Τράουμ, μαραθωνοδρόμος
“Εκείνη η μέρα παραμένει πολύ ιδιαίτερη για μένα και αν μπορούσα να ξαναζήσω μία μέρα της ζωής μου, θα ήταν εκείνη του πρώτου μου μαραθωνίου”.
Όπρα Γουίνφρι, παρουσιάστρια
“Το τρέξιμο είναι η μεγαλύτερη μεταφορά της ζωής, διότι παίρνεις από αυτό ό,τι δίνεις”.
Gatorade, εταιρεία ισοτονικών ποτών
“Υπάρχει μία στιγμή σε κάθε αγώνα. Μία στιγμή που είτε μπορείς να εγκαταλείψεις, να λυγίσεις ή να πεις στον εαυτό σου «Μπορώ να το κάνω»”.
Asics, εταιρεία αθλητικών ειδών
“Πρώτα νιώθεις πως πεθαίνεις. Μετά νιώθεις αναγεννημένος”.
Άγνωστοι
“Η δίψα που αισθάνεσαι στο λαρύγγι και στα πνευμόνια θα εξαφανιστεί μερικά λεπτά μετά τη λήξη του αγώνα. Ο πόνος στα πόδια θα εξαφανιστεί μετά από λίγες μέρες, αλλά η δόξα από τον τερματισμό σου θα διαρκέσει για πάντα”.
“Πάντα να επικεντρώνεσαι στο πόσο μακριά έχεις φτάσει, όχι στο πόσο ακόμα έχεις να τρέξεις”.
“Στο 20ό μίλι, νόμιζα ότι είχα πεθάνει. Στο 22ο μίλι, ευχόμουν να είχα πεθάνει. Στο 24ο μίλι, ήξερα πως είχα πεθάνει. Στο 26ο μίλι, συνειδητοποίησα ότι ήμουν πολύ σκληρός για να πεθάνω”.
“Το άτομο που ξεκινάει τον αγώνα δεν είναι το ίδιο άτομο με εκείνο που τελειώνει τον αγώνα”.
“Κάθε πρωί στην Αφρική, μία γαζέλα ξυπνάει. Ξέρει πως πρέπει να τρέξει πιο γρήγορα από το ταχύτερο λιοντάρι, αλλιώς θα σκοτωθεί. Κάθε πρωί στην Αφρική, ένα λιοντάρι ξυπνάει. Ξέρει πως πρέπει να τρέξει πιο γρήγορα από την πιο αργή γαζέλα, αλλιώς θα λιμοκτονήσει. Δεν έχει σημασία αν είσαι λιοντάρι ή γαζέλα.
Όταν ο ήλιος ανατέλλει, καλύτερα θα είναι να τρέχεις”.